 |
 |
 |
|||
 |
 |
 |
|||
|
|
 |
 |
|||
|
Site İçi Arama  
|
6 NOLU İSTASYON
/**/
Yazar: VELİ BİLİCİ | Tarih: 19/10/2012 | Saat: 14:31
Altı nolu istasyondayım ve vagondan inmek üzereyim. Ne istasyonun haberi var ne de senin geldiğimden. Öylesine inip-biniyorum ve gidiyorum bir istasyondan diğerine. Yolum yine bittiği yerde başlıyor. Bunu bir ben biliyorum bir de “Tarancı” biliyor. Aklımda hep sen, sen izin versen de vermesen de seni içinde taşıyan ben biliyorum, ben. Boşuna dememişler “her aşk bir bedel ister” diye. Bedel yanarak ödeniyor. Duy beni, yanarak ödüyorum bedeli bu altıncı istasyonda. Ne istasyonun haberi var, ne de senin. Bir başka adı var mı? Söyle bana sultanım, söyle bu işkencenin… İstasyonda yolcular gözden uzaklaşırken neden serzenişte bulunuyorum bunu pek anlamadım. Demek ki diyorum yanacak kadar odu kendimde bulamadım. Yak beni yanmam lazım, hamlıktan kurtularak olmam lazım. Olmam lazım. Beni yakan ateşi gönlümün en yüce yerine koymam lazım. Allahım, Allahım o sevgili kulunu senin şanına yakışır sevgin kadar benim de sevmem lazım… Senden ötürü. Tükenmek bilmeyen engin bir sevgiyle dolaşırım hep böyle vagonlar arasında. İstasyonlarda daha kimleri yolcularım, kimleri karşılarım bilinmez gelecekte... Muştularım var menekşe renginden sarıya… Tüm renklere… Görmek istersen bu faniyi, Adana Garı’ndayım… Gözlerimde süsüm var; parolası umut ve işareti iki damla göz yaşı… Ben istasyonlardayım ve yine yollardayım…Gözlerimde süsümle… Ben seni beklemekteyim. Adana Garı’ndayım. Karşımda Konyalı hemşehrim, çocuğuyla gelmiş Adana’ya. İbni Sina’dan sevk etmişler. Çocuğunu yatırmış Balcalı Hastanesi’ne ve bu akşam Konya’ya yalnız dönüyor Ankara treniyle… Gam, gasefet içinde… Ve ben herkesi seviyorum… O’nu da seviyorum, seni de seviyorum; Yaradan’dan ötürü… Veli BİLİCİ  Yazdır ] |
|
|||
 |
 |
 |
 |
||
 |
|
|
|
|
|
05/07/2017