Metin ağabey, Lütfü Oğuzcan milli mücahit ve Adana Kuvayi Milliye Derneğinin başkanı, Tarsus İdman Yurdu'nun kurucularından biri olmasının yanı sıra iyi bir hatip ve şairdi. Oğlunun şair olarak yetişmesinde katkısı olmuştu. Onun bazı şiirlerini, özellikle taşlamalarını ezbere bilirdi. Aşağıda "ümit" ve "yaşar" kelimeleriyle süslü oğluna yazdığı bir şiirini sunuyorum: Baba Lütfü Oğuzcan'dan oğlu Ümit Yaşar'a:

Gülersen gönlümde çiçekler açar,
Sevgiyle getirdik dünyaya seni.
İnsanlar şüphesiz ümitle yaşar,
Tanrı o ümide bağlaya seni.
Gerçekten olmadık para düşkünü,
Cihanın bir pula sattık köşkünü,
Yaktıksak kalbinde sanat aşkını,
Yüceltmek istedik dehaya seni.
Sen dönme yolundan çatılsın kaşlar,
Ey oğul aldırma yarılsın başlar.
Kaç yıldır, dört yana attığın taşlar
Getirdi Eşref’le hizaya seni
Bak dünya ne güzel, bu sitem niye,
Ettim ben adımı sana hediye.
Mutluyum ey oğul babanım diye,
Çarptırma hicvinle cezaya beni!

Saygılarımla, Nihat Taner

Değerli Hocam, Yazılarınızı zevkle okuyorum. Devam edin lütfen. Yeni Metal Sanayi ile ilgili benim de çok eski bir anım var. Biliyor musunuz bilmem, Tapanyiğit ailesi Kooperatifin üstüne çullnmışlardı. Senelerce işi uzattılar. Site tamamlansa işsiz kalacaklardı. Ben 1976 da Suudi Arabistan'a çalışmaya gittiğimde inşaatlar devam ediyordu. Her yaz tatile geldiğimde yatırım yapacak, bir şeyler alacak imkanları araştırırdım. O yıllarda Demirel'in deyimi ile Türkiye'nin 70 cent'e muhtaç olduğu yıllar, yurt dışında çalışanların döviz ödeyerek sanayi sitelerinden işyeri satın almalarına olanak sağlandı. Sanayi olmamakla beraber bir katkı olsun diye ben de izine geldiğimde Yağcami civarında bulunan kooperatif binasında kaydımı yaptırdım. 1984 yılı ortalarına kadar her ay ödemelerimi yaptım. 1984 yılında yurda kat'i dönüş yaptığımda bir ilerleme olmadığını gördüm. Araştırdım, benim durumunda daha bir çok kişinin memnun olmadığını, sömürüldüğünü düşündüğünü gördüm. Hemen bir komite kurarak gelecek kooperatif seçimlerine muhalefet olarak katılmayı kararlaştırdık. Grubumuz her geçen gün sayıları artıyordu. Seçim günü çok çekişmeli geçti. Tehditleri bir işe yaramadı. Sahte vekalet oyları ile kıl payı yine Tapanyiğitler kazandı. Bizim amacımız zaten bunları harekete geçirmekti. Öyle üyeler vardı ki artık babaları ölmüş, evlatları devam ettiriyorlardı. Galiba 17 sene olmuş başlayalı. Nitekim bizim bu hareket işe yaradı. Ankara'ya gittiler, ek ödenek alıp inşaatları bitirmeye çalıştılar. Yolların bir kısmı yapıldı. Çatılar halen akıyordu. Olsun dedik. Metronun önünden siteye kadar tek aracın geçebileceği beton yol yapıldı. Rahmetli Özal açılışı yaptı. Daha sonra bize "geçici tapu belgesi" adı altında bir belge verildi. Herkes işyerine taşınmaya başladı. Benim yerim 12. blokta elektrikli aletler gibi bir sektöre aitti. 2 işyeri almıştım, toplam 360 m2. Sanayi olmadığım halde 2. el bir peçete kağıdı imal eden makine aldım. Usta bulamadığımdan vaz geçtim, sattım. Daha sonra 2li işyerini rahmetli Orhan Yazıcıoğlu ile değiştim, ona verdim, o da bana tekli (165 m2) yerini ve biraz da fark ödeyerek değiştik. Yaptığımız blöf işe yaradı. Şimdi eski arkadaşlarımız ne yapıyorlar bilmiyorum, onlara da sitedekilerin teşekkür borcu olduğunu düşünüyorum. Yoksa hala bekliyor olacaktık. Selam ve saygılarımla. Acar Pek

Samih bey, Yazdıklarınız beni de gençlik yıllarıma götürdü. Ne çok kıymetli kültürel varlığımızı kaybettiğimizi kıymetini bilmediğimizi düşündüm. Mavi Köşe Pastanesini şimdi anlatmak isterseniz dizilerin gözde oyuncusu Kıvanç Tatlıtuğ'un dedesi tarafından işletildiğini söylemeniz gerek.

Atatürk Caddesinde yıkılan köşkleri sayarken Sabancıların köşklerini unutmamalı. Şimdiki üçüncü kuşak Sabancıların sanırım bir çoğunun doğduğu veya büyüdüğü evler olmalı diye düsüşünüyorum. Merak ediyorum insan kendi geçmişine dahi saygı duymaz mı? Çocukluğunun veya babasının, annesinin anılarını saklamak istemez mi? O evlerde hiç değerli şeyler yaşamadılar mı ki yerle bir edip yerine apartmanlar diktirdiler? Aynı şeyleri tabii ABD Konsolosluğunun yer aldığı Sabancı Apartmanı için Erciyes Oteli için ve Bossa Fabrikasının Karşıyaka'da bulunan ve yıkılan binası için de sormak gerek. Teşekkür ederim. Saygılar

VELİ BEY SİZLERE SAYGI SEVGİ VE HÜRMETLERİMİ SUNARAK SÖZÜME BAŞLAMAK İSTİYORUM ÇEŞNİ İÇİN YAZDIĞINIZ GÜZELLİKLER İÇİN ÇOK TEŞEKÜRLER. OKUL İDARESİ OLARAK BAŞTA OKUL MÜDÜRÜMÜZ İBRAHİM GEÇİOĞLU VE BİZ MÜDÜR YARDIMCILARI ÖĞRETMENLERİMİZİN VE ÖĞRENCİLERİMİZİN HAYALLERİNİN ÖNÜNÜ AÇMAYA ÇALIŞIYOR ONLARININ HAYALLERİNİ GERÇEKLEŞTİRMELERİNE KATKI SAĞLAMAYA ÇALIŞIYORUZ. NE KADARINI BAŞARABİLİYORUZ TAKDİR ÖĞRETMEN ÖĞRENCİ VE VELİLERİMİN..... AMA EMİN OLUNUZ Kİ BU DÜŞÜNCELERLE HAREKET EDİYORUZ. ÇEŞNİ İÇİN KIYMETLİ ZAMANINIZI AYIRIP DUYGU VE DÜŞÜNCELERİNİZİ KALEME ALMANIZA ÇOK SEVİNDİM. SAĞOLUN SAYGIDEĞER HOCAM. İLTİFATLARINIZA ARKADAŞLARIM ADINA TEŞEKÜR EDİYORUM .

Evet, öyle güzel bir başlık atmışınız ki yazınıza "Sanki Ben Karne Aldım" . Aslında çocuklarımız adına düzenlenen karnelerin asıl sahipleri biz velilerdir. Hatta hatta bu karneler biraz da öğretmenlerin, yöneticilerin, müfettişlerin de karneleridir. İsterse kabul etmesinler. Bu karneler tüm toplumun göstergeleridir geniş ve derinlemesine düşündüğümüzde. O yüzden sevinç ya da üzüntü yine hepimizindir. Rus yazar Grygory Petrov"un şu cümlesiyle noktalayalım mı? " Çocukların eğitilip eğitilmemesi, yalnız anne babayla ilgili bir konu değildir.Aynı zamanda toplumu ve devleti de önemle ilgilendiren bir konudur" der. Sevgili Simay ve ailesine bu vesileyle de tüm Adanalı ailelere ve öğrencilere birlikte güzel bir tatil geçirmeleri temennisiyle ...